20/8

Este viaje recién empieza. Voy recién en la primera página del libro, buscando un estilo, una manera, una forma de reconocimiento.
Hace algunos días empecé a montar la bicicleta. Qué ángulo tan distinto, qué emociones tan compactas. Descender las montañas es lo más cautivo; ascenderlas, preciso.
“Sigue tu ritmo”, me dice Geert.
El primer día te emocionas y vas como una bala. A medio camino te agotas, pues ya no recuerdas, pero no renuncias; sigues y llegas a destino en barro con las piernas negras y los zapatos sucios. No son los indicados.
Al segundo día te sientes más preparada, pues el primero te enseña a encontrar los defectos y mejorarlos. Al segundo día ya usas los zapatos indicados (los compraste en Cuenca) con pedales Shimano, usas una buena pantaloneta, llenas tu mochila con agua y desciendes como una bala, otra vez. Es entonces cuando empiezas a reconocer los trucos. Intentas pese a la emoción no pedalear en las bajadas, dejas tus piernas descansar, y en las subidas –malditas ellas- aguantas el trote a tu ritmo (gracias Geert!). Todavía es duro pero no imposible. Llegas con aire a un pueblo en donde unas viejecillas sirven calientes comidas.

Al tercer día tienes menos miedo, por eso dicen a la tercera la vencida. Piensas qué bueno que traje mi bicicleta. Te sientes una mujer independiente. Empiezas a descender una montaña con la calidad de un atleta y observas el panorama con amor. Allí te das cuenta de dónde estás y los increíble que puede ser el PRESENTE. Vida pura. Aliarte con la naturaleza y ser uno en la bicicleta. Piensas: “soy uno nada más” y sólo agradeces. Esto es para mí andar en los Andes y también en bicicleta.

Cees is foto aan het maken

Baltazar, een mooi meisje!

Geert : AUM !!

Hoy en Loja, una ciudad calurosa en medio de los Andes del sur del Ecuador.

Falta poco para dejar este país, un país con muchos recuerdos y ajetreos de primera hora. Estos dos últimos días disfruté de andar en bicicleta. Estos últimos días los paisajes cambian a seco y la gente se ve más vieja.

De Cuenca a Loja hay 210 kilómetros por la Panamericana Andina. A medio camino, pues nosotros andamos 100 kilómetros diarios, hay un poblado de nombre Oña, de pocos HOMBRES.

Sólo hay mujeres. Llego en bicicleta con Geert y Dick a un restaurante donde meriendan todos los ciclistas. Cuatro hermanas señoras (perdón, señoritas) de avanzada edad nos sirven un almuerzo buenísimo. El mejor arroz con pollo que he comido en el Ecuador ! Les pregunto a ellas por sus familias, sus hijos... ellas empiezan a decirme: "mejor solas que mal acompañadas".

-Somos solteras, señorita.

Las cuatro mujeres tienen entre 98 y 89 años, la mayor, dicen, tiene 92 pero anda por otro lado. Ellas caminan gachas y con tezón. Abren a las 7am y cierran a las 9pm.

-¿Cuántos años tiene su restaurante? (mejor preguntar la edad del restaurante que su edad, no creen?).

La más guapa de ellas, doña Julia, me dice:

-Cincuentaitrés años.

Qué buena memoria tienen las damas. Una de ellas sabe de antemano cuántas cervezas le han pagado y cuántas no, además de la comida que ellas sirven, el mote de choclo,

-¿Cuánto le debemos señorita?

-Treintaidós dólares con 53 centavos.

Bien precisa.

Y yo aprovecho para preguntarle:

-Qué buena memoria tiene, si se puede saber ¿cuál es su edad?

Ella ríe, no se averguenza.

-Tengo 86 años.

Los 'muchachos' del grupo Bike Dreams, es decir, los muchachos de 60 años para arriba que recorren los Andes en bicicleta me dicen: "tenemos chance seguro, están guapas las señoritas".

Didier empieza a fantasear alrededor del por qué no se casaron las damas. "Quizás ninguna quería dejar sola a la hermana, todas fueron fieles entre ellas".

Horas después escucho la verdadera historia: el 80% de la población son mujeres en Oña.

"Los hombres emigraron a España desde hace muchos años".

Y pienso en una canción chicha que se escucha en la zona: "Camino a España yo me voy para conocer a mi papá".

Ouwe dametjes ( door Cees van Noort )

Zondagmorgen de 17 de augustus vertrekken we bij de gezusters Alvarado, die de avond tevoren een heerlijke maaltijd, rijst met kip, hadden bereid, Het zijn beroemheden op hun gebied. Alle presidenten zijn al langs geweest om hun restaurant en de gezusters zelf te bewonderen. President Correa hangt in een lijst van een bij een aan de wand, naast de diploma’s en foto’s uit de krant.

De gezusters zelf zijn resp.92, 89, 86 en 83 jaar. Hun geheim om deze leeftijd te bereiken ligt in het drinken van koffie en eten op een vast tijdstip. Koffie om 7, 10 en 4 uur, de lunch tussen 1 en 2 en het avondeten om 18.00 uur, uiteraard alles biologisch en onbespoten.

Er was ook nog een flesje honing waarvan ik de bijzondere samenstelling niet heb kunnen achterhalen.Het was prachtig om het waggelende viertal in actie te zien en tot het laatste moment hadden ze alles scherp onder controle. Ze misten nog een lepel en die kwam inderdaad uit onze bak tevoorschijn terwijl die al door ons gecontroleerd was.

Het is prachtig zonnig weer, iets wat ik nog niet geheel vertrouw, gezien de afgelopen dagen die zo ook waren begonnen. Ik heb er een verkoudheid aan opgelopen en maak de reis per auto mee en zodoende in staat iets van deze dag weer te geven.

We trekken door een adembenemend landschap met soms groengele bergketens om dan weer te belanden in bruine en later roodbruin, zelfs bijna roze bergketens. Roze grond is wel heel bijzonder. De planten groei is ook heel divers, terwijl het hier nog winter is, zoals acacia’s, agave met een bloem van 4-5 m. hoog, net een boomstam. Verder boomvarens, siatias geheten, wat net kleine palmen zijn. Verder de tomato del arbe, een ovaal roodgele tomaat welke in een boom groeit van 2-3m., een verrukkelijke vrucht in siroop gepresenteerd.Op 23 september begint de lente.

We zijn een uur onderweg als we een indiaanse vrouw, 68 jaar, met mandje met eieren en zachte kaas, als liftster meenemen. Als ze goed en wel zit, komt er uit de bosjes een jongeman, haar kleinzoon. Helaas is er voor hem geen plaats. Ze praat honderd uit met Susana uit Peru, die haar fotografeert en filmt.

Ze heeft echte werkhanden en haar duimnagels zijn tot het midden van de nagels ingescheurd. Ze kijkt onder het praten met steelse blik opzij, althans dat verbeeldde ik me…..

Ze vertelt even later aan Susana een verhaal van een mooie Amerikaanse vrouw die met een lelijke man uit haar streek trouwde en zich kleedde in indiaanse kleren….

Zij zou dat nooit doen, zij koos voor die man naast haar met die mooie blauwe ogen….

Mijn dag kon niet meer stuk!Als we bij de schitterende markt van Saragura aankomen wil ze betalen voor de rit. Wij kopen wat kaas maar ze wil geen geld, maar na aandringen aanneemt. We kijken onze ogen uit naar de kleding van vrouwen en mannen in driekwart zwarte broeken. De kippen, honden en cavia’s hoor je piepen vanuit witte zakken…

Het was toch een fietstocht zult u als lezer inmiddels denken, zeker……we waren onze maten al gepasseerd die zwoegend en in volle zon de bergen van deze zware dagtrip bedwongen. Van Ona naar Loja bleek 114 km te zijn met 2400hm (hoogtemeters).

Na 50 km werd door Mient, Susana en Ewald een heerlijke lunch bereid. Iedereen druppelt dan binnen, deze keer de Ieren als eersten. Gerard heeft de moed na een dag ziekte weer opgepikt en komt getekend aan. Geert en Rob bakkeleien wat over en weer wat de sfeer verhoogt en voor ontspanning zorgt na de fikse inspanning…. Dick ‘s morgens al niet lekker, haakt bij de lunch af en zet zijn fiets op de auto.

Als iedereen vertrokken is, ruimen we de boel weer op. We komen de mannen en Benne, de Ierse deelneemster achterop en bemoedigen hen. Na een stop van 30 min voor een wegverbetering mogen we verder en komen net voor de fietsers bij hotel Podocarpus.

Een snelle douche blijkt een groot deel van de vermoeidheid weg te spoelen, want iedereen komt opgewekt tevoorschijn en vertelt zijn of haar verhaal.

Het totaal aantal afgelegde kilometers is 777, en er zijn 13.495 hoogtemeters afgelegd.Kirsten en Didier hebben een heerlijk kop bouillon en tomatensalade klaarstaan, waar iedereen van zit te smullen.Benieuwd naar het avondprogramma? Lees morgen verder…